Wyzwania w cięciu wiskozy i przetwarzaniu tekstyliów

Do drogich materiałów „miękkich, a zarazem ściernych”:

Włókna wiskozy same w sobie są miękkie, ale dodane środki matujące (takie jak dwutlenek tytanu) charakteryzują się bardzo wysoką twardością. Podczas gdy ostrze tnie włókna z dużą prędkością, jednocześnie stale ociera się o te twarde cząstki, podobnie jak podczas cięcia tkaniny zmieszanej z drobnym piaskiem, co prowadzi do szybkiego zużycia krawędzi tnącej.

Aby kontrolować wpływ „ciepła”:

Włókna chemiczne, takie jak wiskoza, są wrażliwe na temperaturę. Chociaż prędkość cięcia tkanin jest niezwykle duża, a czas kontaktu krótki, zużyte i stępione narzędzia generują więcej ciepła tarcia, co może powodować miejscowe topnienie krawędzi ciętych włókien, a w efekcie powstawanie twardych węzłów lub rozciągniętych włókien, które wpływają na dalsze procesy.

Innym sposobem jest wytrzymanie „niestabilnych” sił cięcia:

Wiązka wiskozy składa się z tysięcy pojedynczych włókien o mikroskopijnych różnicach w gęstości i jednorodności. Podczas cięcia narzędzie jest poddawane nierównomiernym siłom i niewielkim uderzeniom. Twarde stopy węglika wolframu charakteryzują się wysoką twardością, ale stosunkowo słabą udarnością, co sprawia, że ​​są podatne na mikroskopijne wykruszenia w takich warunkach.

Utrzymujące się „wysokie i zmienne” koszty surowców:

Węglik wolframu, jako surowiec strategiczny, jest w dużym stopniu zależny od polityki i czynników rynkowych. W przypadku ostrzy tekstylnych, które wymagają ścisłej kontroli kosztów, znaczne wahania cen surowców znacząco obniżają marże zysku producentów i stanowią wyzwanie dla cen produktów oraz stabilności łańcucha dostaw.

Problemy związane ze stosowaniem noży z węglika wolframu w przemyśle tekstylnym wiskozowym wynikają ze złożonych oddziaływań pomiędzy właściwościami chemicznymi i fizycznymi włókien, inherentnymi cechami materiałów narzędziowych oraz presją kosztów makroekonomicznych.